Een vuurgloed van liefde zijn voor de mensen rondom je

Georges Madore, smm

Een vuurgloed van liefde zijn

voor de mensen  rondom je

Onderrichting gegeven op 10 augustus 2013
door Georges Madore, smm,
tijdens de Internationale ontmoetingsdagen
in Saint-Laurent-sur-Sèvre.

In haar mooie boek met de Titel: “Waar ga je heen? Weet je niet dat je de hemel bij je draagt?” («Où cours-tu? Ne sais-tu pas que le ciel est en toi?») schrijft Christiane Singer:

In onze hedendaagse wereld waarin we opgesloten zitten, die gewijd is aan de commercie en onbenulligheid, gaat het erom tegen elke prijs (inderdaad elke prijs) de diepgang en de kracht te vermijden. Alles is in positie gebracht, geconstrueerd, bedacht, aangekleed en geproduceerd en gedistribueerd om af te leiden van de liefde en te dienen als schild tegen de vurige uitstraling ervan.

Het is zeker niet de liefde die bedreigd wordt. Dat wat bedreigd wordt is ons vermogen om lief te hebben (.....). Onze maatschappij zal er niet in slagen om de Liefde van de Schepping uit te roeien evenmin als ze de melkweg kan uitroeien, maar ze is wel bezig om zichzelf te vernietigen. Wat bedreigd wordt is is onze deelname aan de samenwerking, maar niet de samenwerking zelf. (....) Door het trillingsveld van de liefde in ons leven te verminderen, verdrijven wij onszelf van het domein der levenden. (blz. 49-50)

I.   AAN DE WORTELS VAN DE LIEFDE

Wij mensen van de 21^e eeuw zijn altijd geneigd met de actie te beginnen, want vaak weten we alleen de actie te waarderen. Voor on s is beminnen eerst en vooral handelen. We vergeten dan dat de actie een vrucht is die lijkt op de boom die haar draagt. “Men kan geen goede vruchten plukken van een slechte boom” zegt Jezus. We moeten naar de wortels van dat handelen  zelf gaan die ons duidelijk maken dat het de vrucht is van de liefde of de vrucht van onverschilligheid of het egoisme.

De ogen, het hart, de handen en de voeten.

Om de vergelijking door te trekken zou men kunnen zeggen dat de ogen of de blik  de diepe wortels van de liefde  zijn, dat de takken en het sap de emotie zijn - dat wat ons ontroert of in beweging zet - en de vrucht ervan is de actie.

Het is juist deze beweging die men in het evangelie ziet. Zoals in Lukas waar Jezus de weduwe ziet, die haar enige zoon gaat begraven, er door aangegrepen wordt en tot actie overgaat. (Lk 7,11-13)

Niet lang daarna ging Jezus naar een stad die Naïn heet, en zijn leerlingen en een grote menigte gingen met hem mee. [12] Toen hij de poort van de stad naderde, werd er net een dode naar buiten gedragen, de enige zoon van een weduwe. Een groot aantal mensen vergezelde haar. [13] Toen de Heer haar zag, werd hij door medelijden bewogen en zei tegen haar: ‘Weeklaag niet meer. 14] Hij kwam dichterbij, raakte de lijkbaar aan – de dragers bleven stilstaan – en zei: ‘Jongeman, ik zeg je: sta op!’ [15] De dode richtte zich op en begon te spreken, en Jezus gaf hem terug aan zijn moeder. (Lk 7:11-15 

Markus vertelt eveneens

[32] Ze voeren met de boot naar een afgelegen plaats, om daar alleen te kunnen zijn. [33] Maar hun vertrek werd opgemerkt en velen hoorden ervan, en uit alle steden haastten de mensen zich over land naar die plaats en kwamen er nog eerder aan dan Jezus en de apostelen. [34] Toen hij uit de boot stapte, zag hij een grote menigte en voelde medelijden met hen, omdat ze leken op schapen zonder herder, en hij onderwees hen langdurig. [35] Toen er al veel tijd was verstreken, kwamen zijn leerlingen naar hem toe en zeiden: ‘Dit is een afgelegen plaats en het is al laat. [36] Stuur hen weg, dan kunnen ze naar de dorpen en gehuchten in de omtrek gaan om eten te kopen.’ [37] Maar hij zei: ‘Geven jullie hun maar te eten!’ Ze vroegen hem: ‘Moeten wij dan voor tweehonderd denarie brood gaan kopen om hun te eten te geven?’ (Mk 6:32-37).

Wij zien dus deze drie bewegingen van de liefde: zien, bewogen worden en handelen, of om te verwijzen naar ons lichaam waardoor de liefde zich uitdrukt: de ogen, het hart, de handen en de voeten.

          1. De ogen. We moeten eerst onze kijk op de anderen veranderen. Onze blik moet verbeterd worden zo men wil, zodat daarmee ook onze gebaren beter worden. Onze blik verbeteren betekent op dezelfde manier kijken zoals Christus naar de anderen keek. Christus zag in de ander niet de rijke of de arme, de zondaar of de rechtvaardige, de bejaarde of de jongeling. Hij zag in de anderen de kinderen van God, wel kinderen die vaak afgedwaald waren of gewond. De overspelige vrouw is geen zondares die aan de kant gezet moet worden, maar een arm schaap dat het leven en het geluk aan de verkeerde kant gezocht heeft. Zacheus is geen rijke slechterik, die niet meetelt, maar een gewond iemand die genezing zoekt in het verwerven van materiële rijkdom, en door zijn macht te laten voelen. De eerste vraag dus, die ik me moet stellen als ik iemand wil liefhebben, is niet “wat ga ik doen?” maar... “hoe kijk ik naar de ander en de anderen.”

          2. Het hart. In de twee citaten die we hierboven gezien hebben onderstrepen de evangelisten dat Christus door medelijden bewogen was, gegrepen. Het gebruikte werkwoord “splanknisômaï” komt van het woord “splankna” en dat betekent het binnenste, de schoot. Het is een zeer diepe emotie die heel het wezen raakt. Lukas gebruikt hetzelfde werkwoord om te beschrijven wat er in twee personen gebeurde in de parabel: de barmhartige Samaritaan, die emotioneel werd toe hij zag in welke staat de halfdode man was op de weg naar Jericho. En  de vader van de verloren zoon was ook onderste boven toen hij zijn zoon weer zag thuiskomen.

Geëmotioneerd, aangegrepen zijn, dat is zich in het diepste van zichzelf laten raken door de ander. Ook Jezus laat zich raken door de weduwe van Naïn en vervolgens raakt hij de baar aan waarop haar zoon ligt.

          3. De handen en de voeten. Eenmaal dat de blik van Jezus is gericht op de ander door mijn eigen blik, eenmaal dat ik de ander mij heb laten raken, en de emotie mij in beweging heeft gezet, me dus gemobiliseerd heeft, ontkiemt de actie op een natuurlijke wijze. Ik voel dan in mij een noodzaak om te handelen. De blik en de emotie zullen in de actie vrucht dragen. Welke actie? Laten we de parabel van de barmhartige Samaritaan als voorbeeld nemen. In tegenstelling met de priester en de leviet kan de Samaritaan de weg van God zien. Hij kan geëmotioneerd worden op de manier van God. En tenslotte, zou ik zeggen, handelt hij.... op de menselijke manier, d.w.z. met dat wat hij heeft: de olie en de wijn. Men moet altijd weten te handelen met wat men is en wat men heeft. Als ik wacht totdat ik een doctor in de sociologie of de psychologie ben, of een fortuin heb verzameld dat me in staat stelt om een liefdadigheidsorganisatie te beginnen, dan zal ik nooit handelen. Ik handel met dat wat ik ben (Voorbeeld van Pater Guindon op de brug....)

Ik citeer nog een keer Christiane Singer:

          Elk gebaar dat je maakt kan een deur voor je openen of sluiten. Elk woord dat een onbekende stamelt kan een boodschap zijn gericht aan jou. Ieder moment kan de deur opengaan voor jouw (nood)lot en door de ogen van welke bedelaar dan ook kan het gebeuren dat de hemel je toelacht. Het moment dat je je ontmoedigd afkeert, zou het moment van je zaligheid kunnen zijn. Je weet het nooit. Elk gebaar kan een ster verplaatsen. De zekerheid dat alles, zelfs het meest onaanzienlijke, en op elk moment, in verband  kan worden gebracht met het verborgen gelaat van de wereld, verandert het leven radicaal. De mist van de onbenulligheid is opgetrokken (blz.45)

II. EEN FUNDAMENTELE EIGENSCHAP VAN DE LIEFDE: DE REALITEITSZIN.

Het is een voortdurende verleiding om niet de ander te beminnen, maar een beeld, een ideaal..... Maar de eerste eigenschap van de liefde is een realist te zijn, d.w.z. hem of haar te beminnen die hier en nu voor mij staat, en niet een afbeelding die ik mezelf maak van een andere persoon. Het voorbeeld van Rachel, die een roman leest waarin Arlequin vertelt over de hartstochtelijke liefde van een graaf Henri le Neuville en de kleine Lison. Zij huwt een man, Henri genaamd, maar verwacht van hem wat de graaf aan Lison gaf ! Wanneer men van iemand iets vraagt wat hij niet kan geven, is dat een beletsel om te ontvangen wat wel gegeven kan worden. Als een man zijn vrouw vraagt om hem te geven wat zij van haar moeder gekregen heeft, riskeert hij teleurgesteld te worden.

          In het evangelie van Witte Donderdag zegt Jezus: “Een van jullie zal mij verraden”. En Petrus antwoordt onmiddellijk “Ik niet Heer, nooit!” en Jezus zegt “Petrus ik ken je, je bent zwak. Voordat de haan kraait zul je me driemaal verloochend hebben. Later zullen we elkaar weer zien en om verder  met elkaar op te trekken”. Realistische liefde van Jezus: hij maakt zich geen enkele illusie over Petrus, maar hij houdt van hem in zijn zwakheid. Realistiche liefde van Jezus voor mij....

“De liefde zonder waarheid is een illusie, de waarheid zonder liefde is een vonnis”

                                                                 

III. DE RISICO’S VAN DE LIEFDE

          Liefhebben is gevaarlijk, men loopt risico’s, als je liefhebt; het risico om uitgebuit te worden, om te lijden, om niet begrepen te worden, om teleurgesteld te worden. Maar het grootste risico is dat je niet bemint, want dan sta je buiten het leven. Het menselijk wezen is gemaakt om lief te hebben en draagt het stempel van God die liefde is, in zich. Ja, niet liefhebben is buiten het leven staan.

          Het voorbeeld van de oud-tante Rebecca. Zij en haar buurvrouw Hurtubise verdienen de eerst prijs omdat ze een deken voor de baby gebreid hebben. Rebecca geeft de hare aan het kleine meisje die er haar (knuffel) van maakt, er elke avond mee naar bed gaat, het gebruikt tot het op de draad versleten is. Madame Hurtubise bewaart de hare angstvallig diep in haar la, maar ontdekt op een dag dat hij is opgevreten door de motten! We hebben geen keuze: ons leven verteert, opgevreten door ouderdom en ziekte. Maar we hebben een keuze, één enige: hoe mijn leven opgeteerd wordt: voor mij alleen, of om warmte en toewijding te geven”.  “In feite wie zijn leven wil redden, zal het verliezen; maar die het verliest om mijnentwil, zal het redden” (Lk 9:24)

          God zelf heeft risico’s gelopen om te beminnen.... en hij heeft er voor geleden. Vergelijk Hosea: “Ze liep achter haar minnaars aan, en mij, mij vergat ze” (Hosea 2,15). Christus op het kruis is slachtoffer van zijn liefde voor de mensheid.

IV. WAT IS ER IN EEN HART DAT LIEFHEEFT?

          Wat is in een hart dat liefheeft? Wat moeten wij in ons hart hebben om te slagen in onze liefdes? We gaan het ontdekken door middel van vijf symbolische voorwerpen.

          1. De blanco cheque, symbool van vertrouwen. Zonder vertrouwen is de liefde niet mogelijk. Het vertrouwen, zo kostbaar en zo gemakkelijk gebroken.

          2. De papieren zakdoekjes of de zijden das, symbool van de soepelheid. In een relatie is er veel soepelheid nodig. Water bij de wijn doen, een situatie niet dramatiseren, humor hebben.

          3. De sleutel symbool van delen. Het moeilijkste te delen is de tijd. Als ik mijn huis of mijn berghut deel, gaat de ander er niet mee op de loop! Maar de tijd die ik aan de ander besteed is een totale gave: hij zal nooit terugkomen.

          4. De telefoon: de communicatie: dat is basisvoeding voor de liefde.

          5. De gum om uit te vegen: symbool van vergeven. Wij zijn menselijke wezens en dus zwak. De ander vergeven is menselijk! Men zal elkaar onvermijdelijk kwaad doen, men bedriegt de ander. Zonder vergeving kan geen enkele liefde overleven.

          6. Het kruis, St. Jan heeft geschreven: “Wie niet liefheeft, kent God niet, want God is liefde”. “God is liefde: wie in de liefde blijft, blijft in God, en God blijft in hem”.(1Joh 4,8-16) Hij die liefheeft wordt bewoond door God. En hij die door God bewoond wordt is een tak op de bron zelf van elke liefde. Van God leren wij de kunst van liefhebben en ontvangen wij de kracht om te beminnen.

Laten wij ons leiden door Montfort bij de beschouwing van de bron van alle liefde: Christus in zijn lijden:

Helaas! Men pakt hem, men bindt hem

Men slaat hem plat met duizenden slagen

Men spijkert hem vast, men kruisigt hem.

Zijn hart blijft toch zachtaardig.

Zijn Vader verhoort zijn gebed,

Kijk men doorboort zijn zijde

Waar een stroom uitkomt

Van water, van bloed, van liefde.

                                                                                                                          

Nou ja,de smeltkroes is open

Nou ja dit grote Hart is open,

Nou ja, de zaak is open

 Waarom heeft Jezus zoveel geleden

Men doorboort hem en geeft verlichting

Want het vuur verslindt dit Hart

De lans maakt hem een doorgang

Om zich te geven aan het hart van de zondaar.

(kantiek 41, couplet 1, 19, 28, 34-36)

George Madore s.m.m.

10 augustus 2013.